Vrije training:
Pitbox 7 en 8 werden bezet door drie snelle Clio’s. Team De Gier mocht met de Clio III weer aantreden in de SuperSport klasse, Martijn Kool startte met zijn Clio II op verse slicks in de Sportklasse en ik mocht de eer in de Toerklasse verdedigen.
We waren lekker op tijd en toen ik de pitbox uitreed voor de vrije training, ging het licht net op groen en kon ik gelijk de baan op. Tijdens de incentives maken we gebruik van het kleine circuit dus de combinatie Slotermakerbocht en Scheivlak zijn altijd weer even wennen, vooral met koude banden, maar gelukkig was het mooi weer, lag er veel rubber op de baan en mijn manier van opwarmen (zo hard mogelijk rijden zonder eraf te vliegen) zorgde ervoor dat ik al na één rondje flink kon aanzetten.
Ik had het best naar m’n zin en liet de Clio lekker schuiven en voordat ik het wist hing het zwart-wit geblokt al weer voor m’n neus. Onderweg was het me al opgevallen dat de blauwe vlaggen meestal niet voor mij waren, maar dat ik de vierde tijd (van de 34) had gereden kwam als een plezierige verrassing! Snelste ronde 2:10.135.
Kwalificatie training:
Ik baalde ervan dat ik niet eerder op de pre-grid stond want in Assen had ik slechts vier (snelle!) auto’s voor me en dat schiep veel ruimte op de baan. Als 20ste op de baan ging ik er dan maar gelijk flink tegenaan. Ik wilde zo snel mogelijk temperatuur in de banden krijgen en ruimte maken om een vrije ronde te rijden. Dit bleek nog vrij lastig maar niet onmogelijk en één van mijn pogingen bleek wederom goed voor een vierde tijd! Snelste ronde 2:07.626, 2.3 seconden sneller dan mijn snelste tijd van 14 april en absoluut een PR!
Race 1:
Voor het weekend begon had ik al tegen Bas (Koeten) gezegd dat ik bang was om overmoedig te worden en een plek op de tweede startrij helpt dan natuurlijk niet! Tijdens de pauze probeerde ik me in te prenten dat ik het hoofd koel moest houden en gelukkig had ik wat gasten op bezoek zodat de tijd wat sneller ging.
Er stonden al een stuk of twintig auto’s op de pre-grid en er draaiden heel wat hoofden mee toen ik een plekje zocht op rij twee. Met twee Cosworths en een roedel zespitters om me heen voelde ik me niet echt op m’n gemak en tijdens de opwarmronde kreeg ik niet echt veel ruimte om lekker warm te “slingeren”. Het nadeel van vooraan staan is ook dat je dan wat langer stilstaat en ik had dan ook weinig vertrouwen in de grip toen het rode licht uit ging.
Zoals ondertussen gebruikelijk ging ik met (teveel) wielspin van start en ook deze keer dook er een slimmerik in het gat dat ik bij de start liet vallen. Ik stond aan de binnenkant voor de Tarzanbocht en kon weinig anders doen dan aansluiten en proberen te overleven. Dit viel nog niet mee en bij het opkomen van het rechte stuk had ik al een stuk of vier plekken prijsgegeven. Dit was allemaal tot daaraantoe maar toen ik de vijfde versnelling wilde inleggen gebeurde er niks en met een motor die tegen de begrenzer aan stuiterde reed ik richting de Tarzanbocht waar ik erachter kwam dat terugschakelen ook niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Door het ontbreken van de motorrem liep de Clio wijd en doken er gelijk een stuk of wat auto’s binnendoor. Tussen de Tarzan- en de Gerlagbocht probeerde ik het schakelsysteem te resetten en bij de Hugenholz sloot ik aan bij een BMW E30 die met knipperende lampen aangaf dat ie ook niet helemaal happy was.
Nog voordat de radioverbinding in het Scheivlak wegviel, had ik al een nieuwe zekering besteld vanwege mijn ervaring tijdens de eerste race op 14 april!
Nadat Wim (Koeten) mijn zekering had verwisseld hoorde ik ‘m nog net roepen dat ie niet stuk was toen ik, nog steeds in de vierde versnelling, weer vertrok. Ondanks dat de persluchtcilinders nu weer reageerden bleef de bak hardnekkig in vier staan en ik was bang dat ik nu toch echt mijn versnellingsbak gesloopt had. Na weer een rondje in de vierde versnelling stuurde ik de pitsstraat weer in om erachter te komen dat de versnellingspook niet meer met de schakelstang verbonden was! Dat was iets wat we niet tijdens de wedstrijd konden fiksen dus na drie rondjes moesten we de handdoek in de ring gooien. Weg mooie trainingstijd en mijn eerste DNF!
Race 2:
Tijdens de reparatie van de Clio, werd ik blij verrast toen ik erachter kwam dat ik als 26ste mocht vertrekken in plaats van 34ste. Dit omdat de BMW B18’s in een apart groepje na ons startten. Dit was al een grote verbetering ten opzichte van de 41ste startplek die ik op 14 april “cadeau” kreeg!
Na wat laswerk aan de schakelstang en de nodige afstellingwerkzaamheden was de Clio weer klaar voor actie. Het was inmiddels een uur of vier en kon ik gelijk achter het stuur klimmen om weer richting de pre-grid te rijden. Ik wilde braaf op rij 13 gaan staan toen ik door de marshall naar voren werd geroepen!? Ik dacht even dat ik gematst zou worden op basis van mijn trainingstijd maar helaas; de marshall had zich vergist en ik mocht weer plaatsnemen op de 13e rij.
Tijdens de opwarmronde had ik lekker de ruimte en vrolijk slingerend reed ik naar de startopstelling. Ik nam plaats achter een enorme Dacia waardoor ik het startlicht niet kon zien maar ik had m’n oren gespitst en zo goed en zo kwaad probeerde ik nu eens zonder wielspin te starten. Ik dacht even dat de Clio erin zou stikken maar de grip werd deze keer niet verbroken en de auto’s voor me kwamen ineens heel snel op me af! Na wat auto’s te hebben “ontweken” kwam ik met redelijk wat snelheid door de Tarzanbocht en kon ik beginnen aan een inhaalrace. Ik had redelijk veel vertrouwen in de grip en door diverse bochten in een lagere versnelling te nemen (in druk verkeer kan je toch geen hoge bochtensnelheden aanhouden) kon ik op acceleratie al veel auto’s inhalen. Ik werd toch een beetje te overmoedig: bij de Kumhobocht dacht ik dat ik buitenom kon inhalen maar daar bleek ik toch een stuk grindbak bij nodig te hebben!
Gelukkig kwam ik zonder problemen (en nog steeds volgas) op het instuurpunt voor de Arie Luyendijkbocht terecht en vol in vier reed ik het rechte stuk op. Al snel zat ik achter de BMW E30 die ook was uitgevallen tijdens race 1. Deze meneer had ook haast en was niet van plan om voor mij aan de kant te gaan! De BMW liep best hard en in combinatie met het drukke verkeer kwam ik er niet voorbij maar samen maakte we aardig progressie door het deelnemersveld heen.
Op de momenten dat we met z’n tweeën reden probeerde ik mijn voorganger zo zenuwachtig mogelijk te maken met als gevolg dat de BMW een paar keer volledig dwars door de S-bocht heen gleed. Helaas wordt ie daar niet smaller van en het leidde er zelfs toe dat we buitenom werden gepasseerd door auto’s die we net samen ingehaald hadden!
Richting het einde van de wedstrijd kregen we wat lucht op de baan en geholpen door een snel genomen Arie Luyendijkbocht kon ik uit de slipstream van de BMW komen. Aangekomen bij de Tarzanbocht was er echter een auto door de grindbak aan het ploegen en dit leidde me zo af dat ik een keer te weinig terugschakelde. Hierdoor liep de Clio naar buiten en door gebrek aan trekkracht kwam de BMW weer binnendoor. Ik had de rest van de ronde nodig om er weer bij te komen en we hadden samen twee nieuwe slachtoffers in het vizier toen helaas het zwart-wit-geblokt alweer werd gezwaaid. Ik had geen flauw idee op welke positie ik was gefinisht maar aangekomen bij de pitbox hoorde ik; P10 met een snelste ronde van 2:08.376!
Bij de prijsuitreiking hoopte ik dat er al vier man naar huis zou zijn om vervolgens toch nog de zesde prijs mee naar huis te nemen, maar helaas waren het er maar drie. De BMW coureur die voor me geëindigd was ging dus met de laatste beker naar huis!
Ik weet wat me te doen staat: zondag 19 augustus ga ik voor het podium!
Mike Smit
Renault Clio #69